Zgadnij Kotku... :)

Wczoraj Pan Kurier zaskoczył mnie niespodziewaną paczuszką ze Świata Książki.

Znalazłam w niej:

Nie wiem, jak nazwać to niebieskie coś, może po prostu ochraniacz na książki? Jak zwał, tak zwał, dla mnie jest to rzecz idealna, gdyż niestety, zdarza mi się książki niszczyć. A to pozaginam rogi, nosząc je w torbie, to znowu tak się zaczytam, że złapie mnie deszcz i zanim dobiegnę do domu, w książkę zdążą wsiąknąć litry wody (taki los spotkał Potem Rosamund Lupton, nad czym bardzo ubolewam). Dlatego z prezentu jestem bardzo, bardzo zadowolona. Mała rzecz, a cieszy :)

Zainspirowana napisem na niebieskim czymś, wymyśliłam małą zagadkę. Zgadnijcie, jakie ulubione książki schowałam do środka. Zupełnie przypadkiem wydał je właśnie Świat Książki, w 1997 roku :)

Co mogą oznaczać żółte kółka? (Żółte kółka. Mam na imię Inna - Eliza Piotrowska)

Tytuł: Żółte kółka. Mam na imię Inna

Autor: Eliza Piotrowska

Wydawnictwo: Czarna Owieczka

Ilustracje: Eliza Piotrowska

Rok wydania: 2011

Liczba stron: 48

Wiek: 7+

Ostatnimi czasy bardzo wciągnęłam się w książki dla dzieci - zaczęło się od przypadkowej wizyty w bibliotece dla dzieci, ale na tym jednym razie raczej się nie skończy. Półki z literaturą dziecięcą kryją w sobie prawdziwe skarby - na co trzymam w dłoniach kolejny dowód.

Książka Elizy Piotrowskiej opowiada o Ninie, dziewczynce z zespołem Downa. Nina rozpoczyna naukę w szkole i dzieci z jej klasy od razu zauważają, że Nina... jest Inna. Przezwisko nadały jej bez złych intencji: w tej klasie każdy jakieś nosił. Po tym rytuale zaś mogli przyjąć ją do klasowej bandy. 

Inna w klasie czuje się dobrze, a klasa czuje się dobrze z nią. Oczywiście są sytuacje, kiedy dochodzi do niewielkich zgrzytów: a to Inna nie chce biegać, tylko woli spacerować i domaga się towarzystwa, to znowu przeszkadza w lekcji. Jednak kiedy chłopak ze starszej klasy krzyczy, że "II d to downy", wtedy dzieci pokazują prawdziwą solidarność i stają murem za koleżanką. 

O Innej opowiada Bajka, dziewczynka z tej samej klasy. Bajka i jej przyjaciele po rozmowie z panią psycholog dowiadują się, czym jest zespół Downa, jak powstaje i jakie są jego oznaki. Jest to wiedza dla nich nowa, wcześniej bowiem nie zetknęli się z taką przypadłością - i myślę, że podobnie może być w przypadku wielu dzieci, którzy zaczną czytać "Żółte kółka". 

Eliza Piotrowska opisuje codzienne sytuacje, takie, które znane są każdemu dziecku. Nie próbuje na siłę przekonać, że Nina w niczym nie różni się od rówieśników; różni się i różnice te są widoczne gołym okiem. Absolutnie nie jest jednak gorsza, jest po prostu... Inna, ale tę "inność" można potraktować jako coś, co uwrażliwia, otwiera na drugiego człowieka. Zresztą: bardzo podobała mi się ostatnia scena tej książki, urodziny Innej, na których okazało się, że ma ona jeszcze trójkę przyjaciół, także z zespołem Downa. Wtedy to można było się przekonać, że Inna nie jest z innej planety, że takich dzieci jest więcej i mają one, podobnie jak dzieci zdrowe, swój świat i swoje kody, w których żółte kółka nie są po prostu żółtymi kółkami.

Książka Elizy Piotrowskiej jest jedną z tych, po których lekturze po prostu trzeba porozmawiać z dzieckiem, wyjaśniać to, co jest niejasne. Jak to zrobić? Jako inspiracja mogą służyć scenariusze, znajdujące się na końcu książki i które podpowiadają, jak rozmawiać o uczuciach, przyjaźni, tolerancji, solidarności. 

Mądra rzecz - miejcie proszę, na uwadze! :)

Inne oblicze Włoch (Pokoje do wynajęcia - Valerio Varesi)

Tytuł: Pokoje do wynajęcia

Autor: Valerio Varesi

Wydawnictwo: Rebis (dziękuję!)

Rok wydania: 2012

Liczba stron: 295

Kilka dni temu pytałam na Facebooku, czy ktoś może zna jakiś kryminał, w którym prowadzący śledztwo nie ma depresji. Do zadania tego pytania skłoniła mnie powieść Pokoje do wynajęcia, w której depresję ma nie tylko komisarz Soneri, ale depresję zdaje się też mieć miasto, w którym rozgrywają się wydarzenia, włoska Parma. Swoją drogą, nigdy nie zastanawiałam się, jak wyglądają Włochy zimą. Kraj ten wybitnie kojarzy mi się z ciepłem, słońcem, lodami i kotami wygrzewającymi się na ulicach. Tymczasem okazuje się, że Parma zimą zasnuta jest mgłą, urokliwe uliczki, tak chętnie odwiedzane latem, stają się przygnębiającym labiryntem, po którym błąkają się życiowi rozbitkowie...

Wszystko zaczyna się kilka dni przed Bożym Narodzeniem. Na komisariat przychodzi starsza kobieta, która chce zgłosić zaginięcie sąsiadki. Sprawę przejmuje komisarz Soneri. Kiedy idzie do mieszkania zaginionej kobiety, uświadamia sobie, że kilkanaście lat wcześniej wynajmowała w nim pokój jego żona, sam również często bywał na stancji. Soneri już od progu ma przeczucie, że w mieszkaniu wydarzyło się coś złego i nie myli się: znajduje martwą staruszkę, której serce, jak się okazuje, zostało pocięte na wiele kawałków.

Niespodziewanie Soneri zaczyna prowadzić dwa śledztwa. Jedno ma na celu odnalezienie morderców kobiety, drugie zaś jest śledztwem osobistym. Komisarz znajduje zdjęcia zmarłej piętnaście lat wcześniej żony, Ady. Ada jest na nich w objęciach mężczyzny, o którego istnieniu Soneri nie miał pojęcia. Chwilę potem dowiaduje się, że właścicielka stancji dokonywała nielegalnych aborcji, Ada zaś zmarła przy porodzie w wyniku powikłań, których przyczyną było... no właśnie: co?

To, co opisałam powyżej, to tylko jeden z wątków w tej książce. Moim zdaniem, najciekawszy. Za kolejny plus uważam to, że autor wiele miejsca poświęca samotności, złudzeniom, na których bohater zbudował swoje życie oraz jego mocno depresyjnym rozważaniom. Do tego dodam, że Soneri pracuje nietypowo. Nie siedzi za biurkiem, nie łączy poszczególnych wątków sprawy, nie uznaje też pracy zespołowej. Komisarz snuje się po mieście (i "snuje" to w jego przypadku bardzo dobre słowo), przesiaduje w miejscu zbrodni w cygarem w ustach, rozmawia z ludźmi, którzy mogą mieć ze sprawą jakiś związek. Swoje dochodzenie opiera na domysłach i niejasnych przeczuciach i, jakby przypadkiem, wychodzi na jaw, że stancja  staruszki była miejscem styku polityki, biznesu i przekrętów na ogromną skalę. A i jej właścicielka wcale nie była dobrotliwą starszą panią.

"Inne oblicze kryminału" - takie zdanie można znaleźć na okładce. Czy Pokoje do wynajęcia zmienią oblicze kryminału? Tego nie wiem, ale dla mnie ta książka ma coś więcej, niż tylko sprawnie opracowany wątek kryminalny, dzięki czemu czyta się ją naprawdę fantastycznie.

PS Dawno nie widziałam okładki, która tak fenomenalnie współgrałaby z treścią!

Mistrzowska książka dla dzieci (Dwa serca Anioła - Wojciech Widłak)

Tytuł: Dwa serca Anioła
Autor: Wojciech Widłak
Ilustracje: Paweł Pawlak
Wydawnictwo: Media Rodzina
Rok wydania: 2011
Liczba stron: 112
Wiek: 7+

Częściej niż książki dla dzieci, czytam o książkach dla dzieci - głównie na moim ulubionym blogu, który poświęcony jest własnie literaturze dla najmłodszych. Teoretycznie więc jestem na bieżąco. Czasem jednak w bibliotece dla dzieci bywam, bo a to skuszą mnie kolorowe okładki, to znowu jakąś miłą książeczkę poleci mi pani bibliotekarka. 

Ostatnią wizytę mogę zaliczyć do baaardzo udanych. Zgarnęłam z półki cztery książki - i każda okazała się rewelacyjna. Miałam w planach napisać o nich w jednym poście, jednak Dwóm sercom anioła chciałabym poświęcić osobny wpis. Książkę bowiem przeczytałam dwa razy i planuję kupić sobie swój egzemplarz - jestem nią bowiem absolutnie oczarowana.

Dwa serca Anioła opowiadają o chłopcu, który choruje na serce. Romek nie może bawić się z kolegami, nie może grać w piłkę, a jeśli już wychodzi, to tylko po to, by posiedzieć na ławce. Dzięki temu poznaje jednak pana Felicjana - starszego człowieka na wózku, profesora, miłośnika książek i podróży. Między nimi rodzi się przyjaźń. Pana Felicjana i Romka sporo bowiem łączy: nie tylko mieszkają blisko siebie, ale też oboje są chorzy i unieruchomieni. Mimo różnicy wieku, nie brakuje im tematów do rozmów. W którymś momencie zaś oboje zaczynają przygotowania do wielkiej podróży: pan Felicjan do tej ostatniej, najważniejszej, mama Romka zaś zbiera pieniądze na wyjazd syna do Stanów, na operację. 

Książka Wojciecha Widłaka jest jedną z najbardziej wzruszających, jakie ostatnio czytałam. Nie jest przy tym czułostkowa czy sentymentalna, o nie. Jest przygnębiająca i smutna, co dodatkowo potęgują niesamowite rysunki Pawła Pawlaka, utrzymane w czerwono - granatowej tonacji. Proszę spojrzeć:

Narratorem w powieści jest chory Romek. Snuje on opowieść nie tylko o chorym sercu i Panu Felicjanie, lecz przede wszystkim o Aniołach. Takich codziennych, którzy zawsze są blisko i dzięki którym żyje się choć trochę lepiej. I to dzięki tym Aniołom cała historia ma szczęśliwe zakończenie, przy którym ja, za przeproszeniem, stara baba, poryczałam się bóbr.

Gorąco polecam, nie tylko młodemu czytelnikowi. A Wojciech Widłak kolejny raz udowadnia, że jest mistrzem w tworzeniu klimatu. Opowieści o Panu Kuleczce swojego czasu aplikowałam sobie jako lek  na wszelkie smutki, otulałam się atmosferą tych książeczek jak ciepłym kocem. Tymczasem w Dwóch sercach Anioła mamy coś przeciwnego... choć może jednak nie do końca. W każdym razie klimatu tej książki też nie da się od razu zapomnieć - brawo!

Książki przyszły!

Przyszły wczoraj, to się chwalę :)

Kobieca twarz terroru (Sprawczynie - Kathrin Kompisch)

Tytuł: Sprawczynie
Autor: Kathrin Kompisch
Wydawnictwo: Prószyński i S-ka (dziękuję!)
Rok wydania: 2012
Liczba stron: 412

Już sam tytuł książki Kathrin Kompisch jest kontrowersyjny. Sprawyczynie, czyli kobiety. Kobiety i wojna? Kobiety jako "sprawczynie" na wojnie? Jak to? Przecież kobiety na wojnie były co najwyżej sanitariuszkami, zajmowały się sierotami, siedziały w domu i czekały na swych mężów, ojców, braci, którzy dzielnie walczyli. Tymczasem... no właśnie. Wcale tak nie było!

Autorka w Sprawczyniach rozprawia się z mitem, że II wojna światowa i całe zło z nią związane, to wyłącznie "zasługa" mężczyzn - a taką tezę przez wiele lat po wojnie forsowało całkiem liczne grono historyków. Wynika to z faktu, że z jednej strony nie byli oni w stanie zmierzyć się z winą swoich matek i babek, z drugiej zaś, kobiety, które były uwikłane w zbrodniczy proceder, rzadko były skazywane i rzadko ponosiły odpowiedzialność za swoje czyny. Przypadki takie jak Ilse Koch czy Irmy Grese, gdzie jedna została skazana na dożywocie, a druga na karę śmierci, należały do rzadkości. 

Tymczasem autorka w swojej książce przekonuje, że kobiety nie tylko miały świadomość tego, co się dzieje, nie tylko były świadkami okropieństw, lecz także czynnie brały w nich udział i wspierały te działania. Odbywały służbę wojenną na terenach okupowanych. Pomagały przy przesiedleniach. Dla SS sporządzały raporty o masowych egzekucjach, dysponowały dobytkiem pozostawionym przez wywożonych na śmierć Żydów, nie protestowały, gdy w ich obecności torturowano więźniów, z czego sporządzały protokoły. To kobiety nadzorowały żeńskie obozy, były strażniczkami w obozach koncentracyjnych, często aż nazbyt gorliwie wypełniając swoje zadania. 

Autorka nie ogranicza się jednak do suchego wymienia przewinień. Sprawczynie to rzetelnie spisana historia faszystowskich Niemiec, jednak pod kątem tego, jaka rola przypadała kobietom. Kathrin Kompisch pisze o kobietach, od których przede wszystkim oczekiwano, aby wydały na świat "pełnowartościowe, nieobciążone" potomstwo, a tu nie sposób nie wspomnieć o organizacji Lebensborn. Pisze o pracownicach opieki społecznej, które jednak nie obejmowały swą pomocą wszystkich, przedstawia cały szereg zrzeszeń dla kobiet i prowadzonych przez kobiety, które propagowały narodowy socjalizm. Aby obraz był pełny, wiele miejsca poświęca żeńskiemu personelowi SS oraz pisze o żonach esesmanów, które doskonale orientowały się  w pracy swoich mężów.

W przypadku tej książki pisanie o tym, czy lektura mi się podobała, nie ma sensu, bo to zdecydowanie nie jest książka do "podobania się". Pokazuje ona natomiast wiele spraw, z których, tak myślę, wiele osób nie zdaje sobie sprawy. I z tego powodu na pewno warto się z nią zapoznać.

Diwa i primabalerina (Drugie piętro - Andrzej Gumulak)

Tytuł: Drugie piętro

Autor: Andrzej Gumulak

Wydawnictwo: Prószyński i S-ka (dziękuję!)

Rok wydania: 2012

Liczba stron: 424

Nie wiem, dlaczego nie zaiskrzyło między mną, a książką Andrzeja Gumulaka. Liczyłam na miłą lekturę, bardzo podobał mi się opis książki, a tymczasem męczyłam się z nią prawie tydzień, by na końcu dowiedzieć się tego, co właściwie wiedziałam od początku.

Przede wszystkim: nie polubiłam głównych bohaterek, Lidii i Heleny. Zresztą, przecież nie o lubienie tu chodzi. Wiele postaci spotykanych na kartach książek nie zdobywa mojej sympatii, ale mają w sobie coś, co przyciąga, intryguje, zaciekawia, budzi złość. A tutaj nie. Doceniam starania autora, by jak najlepiej oddać osobowość emerytowanej primabaleriny i diwy operowej. Doceniam, że próbował stworzyć kobiety z krwi i kości, które potrafią być zarówno urocze, jak i... uroczo złośliwe. Dla mnie jednak wypadły sztucznie, karykaturalnie wręcz i nie czułam się dobrze w ich towarzystwie.

Równie odpychająca wydała mi się Mira Strońska - serialowa aktorka z przerośniętym ego, z którą spotykał się lokator starszych pań - Wojciech. Ten znowu jest zupełnie bezbarwny, po lekturze potrafię powiedzieć o nim tylko tyle, że był.

Nie spodobali mi się bohaterowie, nie do końca podobała mi się też przedstawiona historia. Owszem, uwielbiam poplątane wojenne losy, uwielbiam tajemnice sprzed lat, które wpływają na życie bohaterów, uwielbiam skomplikowane relacje międzyludzkie. Jednak w Drugim piętrze wszystkiego było dla mnie za dużo i za mało jednocześnie. Książka z jednej strony wydała mi się przegadana, z drugiej zaś opowiedziana historia nie wzbudziła we mnie żadnych emocji. I tak, jak pisałam: zakończenie nie było dla mnie żadnym zaskoczeniem.

Wierzę, że Drugie piętro znajdzie swoich czytelników. Recenzje, które do tej pory czytałam, np. TA, nie oceniają jej źle. Ja również, kiedy próbuję spojrzeń na książkę obiektywnie, to stwierdzam, że nie jest to zła pozycja, że może się podobać. Po prostu do mnie nie trafiła. Zupełnie. 

Stosiczątko

Poniżej moje ostatnie zakupy "Znakowe" i wbrew pozorom wcale najbardziej nie cieszę się na biografię Szymborskiej, lecz na książkę Zgubieni, która to przemówiła do mnie jakiś czas temu, a ja dopiero teraz jej posłuchałam i nabyłam. 

Wczoraj natomiast zaopatrzyłam się w Wybór Anny. Twórczości Marii Nurowskiej zupełnie nie znam, ale jako iż wczoraj wybrałam się na spotkanie autorskie, to nie chciałam wyjść bez autografu.

Ostatnia jest miłość (Potem - Rosamund Lupton)

Tytuł: Potem

Autor: Rosamund Lupton

Wydawnictwo: Świat Książki

Liczba stron: 399

Rok wydania: 2012

Nieco ponad miesiąc temu pisałam o Siostrze Rosamund Lupton. Tytuł recenzji brzmiał "Thriller miłością podszyty" - i właściwie tekst, który właśnie piszę, mogłabym zatytułować "Thriller miłością podszyty II". Autorka bowiem, chociaż opisuje dwie zupełnie różne historie, robi to w podobny sposób, który bardzo do mnie trafia. 

Jeśli miałabym opisać "strategię" pisarską Rosamund Lupton, to wydaje mi się, że może ona działać według wzorca: wymyślić pasjonującą, tajemniczą historię, następnie zapętlić kilka wątków, przedstawić wszystko ze skrajnie subiektywnej perspektywy któregoś z bohaterów, całość maksymalnie nasycić uczuciem i emocjami, a następnie doprowadzić do niespodziewanego/pięknego/wzruszającego końca.   

Tym razem autorka zaczyna w sposób spektakularny: od pożaru, który niszczy prywatną szkołę i w wyniku którego, w krytycznym stanie, do szpitala trafiają dwie kobiety: matka i córka. Co ciekawe, mimo iż leżą one unieruchomione na szpitalnych łóżkach, to ich, hmm, duchy?, swobodnie ze sobą rozmawiają i śledzą rozwój wypadków. Okazuje się bowiem, że najbardziej prawdopodobną przyczyną pożaru jest podpalenie, stopniowo też wychodzi na jaw, że jest wiele osób, które mogłyby mieć powód, aby puścić szkołę z dymem.

Cudowne w tej książce jest to, że dochodzenie policjantów schodz na dalszy plan. Najważniejsza jest matka, która po prostu musi dowiedzieć się, kto próbował skrzywdzić jej dziecko. Potem przepięknie opowiada o granicach matczynego poświęcenia się, a raczej braku tych granic. W świetle tej książki powiedzenie "pójść za kimś w ogień" nabiera dosłownego znaczenia. Jednocześnie Grace nie jest heroizowana, jak na bohaterkę, jest całkiem zwyczajna. Ot, trzydziestodziewięcioletnia matka dwójki dzieci - jak zwykła nazywać samą siebie.

Jak już pisałam, Potem przesycone jest miłością, jednak nie tylko tą matczyną. Całą historię Grace opowiada swojemu mężowi, mówi do niego, gdyż ma nadzieję, że jej słowa kiedyś do niego dotrą. I chociaż uczucie, jakim obdarza męża, już dawno pozbawione jest fajerwerków, to całe fragmenty Potem czytałam nie jako prozę, a najpiękniejszą poezję miłosną. A jedno z ostatnich zdań brzmi tak:

Powiedziałeś mi kiedyś, że zmysłem, który w chwili śmierci przestaje działać jako ostatni, jest słuch. Mylisz się. Ostatnia jest miłość.

Może to głupie, ale nadal przechodzą mnie ciarki, kiedy czytam te słowa chyba setny już raz.

Nie mam pojęcia, jakbym zareagowała na kolejną powieść tej autorki napisaną w taki sposób, do tej pory jestem jednak zachwycona. I chyba Potem podobało mi się jeszcze bardziej niż Siostra - obie gorąco polecam.

Opowieść człowieka, który nic nie kapował (Poczucie kresu - Julian Barnes)

Tytuł: Poczucie kresu
Autor: Julian Barnes
Wydawnictwo: Świat Książki
Liczba stron: 173
Rok wydania: 2012

Na książkę Juliana Barnesa pierwszy raz natknęłam się w majowym numerze Zwierciadła, Poczucie kresu polecała Marta Mizuro (swoją drogą, chyba jeszcze się nie zdarzyło, abym zawiodła się na jej recenzjach!). Spodobała mi się nie tylko okładka (śliczna!), ale też opis. Od dawna bowiem uwielbiam książki psychologicznie gęste, aż kipiące od niedomówień.

Poczucie kresu jest pozornie prościutką opowieścią o Anthonym Websterze, który wiedzie nudne życie emeryta. Cała jego dotychczasowa egzystencja nie była ani specjalnie udana, ani też nigdy nie był specjalnie nieszczęśliwy. I nagle jego monotonię przerywa Przeszłość. 

Tony niespodziewanie otrzymuje nietypowy spadek od matki dziewczyny, z którą spotykał się czterdzieści lat wcześniej. Panią Ford widział tylko przez dwa dni - dlaczego więc po latach przepisała mu w spadku 500 dolarów i pamiętnik Adriana? Dodajmy, że Adrian także spotykał się z Veronicą, córką pani Ford. I w wieku dwudziestu dwóch lat popełnił samobójstwo, co przez całe dorosłe życie głównemu bohaterowi wydawało się aktem nie tyle odwagi, co inteligencji i logicznego myślenia. Ponadto, nie wiem, czy nie jest to nadinterpretacja, ale Adrian był w życiu Tony'ego kimś w rodzaju bohatera, kimś nieprzeciętnym,

Dlaczego matka dziewczyny zapragnęła przekazać pamiętnik Adriana własnie Tony'emu? Jak w ogóle weszła w jego posiadanie? I dlaczego Veronica twierdzi, że go spaliła?

Odpowiedź na wszystkie te pytanie autor zawarł na zaledwie 173 stronach. Dlatego też książka sprawia wrażenie "skondensowanej", nie ma tu ani jednego zbędnego akapitu. Pozornie niewinne obrazy, które autor wymienia na początku, takie jak błysk po wewnętrznej stronie nadgarstka czy para unosząca się z mokrego zlewu, nabierają tu niejako drugiego dna.

Poczucie kresu jest powieścią, w której główny bohater "odpomina" sobie przeszłość. Okazuje się, że wiele wspomnień czas zatarł, zniekształcił, przez co niemożliwe jest ustalenie pełnej prawy o przeszłych wydarzeniach - Tony zdaje sobie z tego sprawę już jako nastolatek. Jednak odkrycie, że nic nie jest takie, jak się wydawało, a życie tylko przez przypadek toczy się w taki, a nie inny sposób - no cóż, to musi boleć.

Nie wiem, jak to możliwe, że nie znałam wcześniej tego autora, teraz jednak na pewno zapamiętam to nazwisko. Z ciekawostek: za Poczucie kresu Julian Barnes otrzymał Nagrodę Bookera 2011. W pełni zasłużenie!

Jak wychować szczęśliwe dziecko? Odpowiada John Medina!

Tytuł: Jak wychować szczęśliwe dziecko?
Autor: John Medina
Wydawnictwo: Wydawnictwo Literackie
Rok wydania: 2012
Liczba stron: 363.

Książek o tym, jak wychowywać dziecko jest całe mnóstwo. Jednak niewiele jest tak rzetelnych i przekonujących, jak ta napisana przez Johna Medinę. Książka teoretycznie nie jest adresowana do mnie, bo nie mam dzieci, ani też żaden potomek nie rysuje się na horyzoncie. Ostatnio jednak sięgam po tego typu publikacje. Po pierwsze: z racji studiów, po drugie: lubię wiedzieć, na co się przygotować :)

John Medina jest biologiem molekularnym. W swojej pracy badawczej zajmuje się wpływem rozmaitych czynników na rozwój mózgu. Prowadzi wykłady dla rodziców i odpowiada m.in. na pytania w stylu: Co zrobić, by moje nienarodzone dziecko dostało się na Harvard? lub Czy dziecko w brzuchu mamy może nauczyć się francuskiego? 

Głównym założeniem książki Jak wychować szczęśliwe dziecko? jest przedstawiać fakty, fakty i jeszcze raz fakty. Żadnych spekulacji i żadnego "gdybania". Dlatego też zanim autor sformułuje jakąkolwiek opinię czy wyda jakikolwiek sąd, najpierw opowiada o tym, jak rzecz się ma z naukowego punktu widzenia i jakie ma to przełożenie na codzienną praktykę wychowawczą. Należy bowiem dodać, że autor jest ojcem dwóch synów i pewne rzeczy miał okazję osobiście "przerobić". Pisanie z takiej perspektywy, zafascynowanego możliwościami ludzkiego mózgu badacza i ojca, który pragnie jak najlepiej wychować, daje naprawdę świetne wyniki.

Mimo iż w książce nie dało uniknąć się naukowych terminów, to autor przedstawia je w sposób zrozumiały i "ludzki". Do moich ulubionych fragmentów należy zdanie, w którym autor mniej więcej tak charakteryzuje swojego kolegę po fachu: świetny specjalista z uszami elfa, z imponującym dorobkiem naukowym. A już np. pisząc o tym, co ma wpływ na to, jakie stanie się dziecko, gdy dorośnie, Medina używa trafnej metafory ziarenka i gleby. "Ziarenko" to dziecko, które przychodzi na świat z określonym pakietem genów. Troskliwy rodzic może jednak zadbać o to, by ziarenko było silne, by wyrosła z niego mocna i zdrowa roślina. Gleba tymczasem to wychowanie, dom rodzinny, środowisko, w jakim dziecko dorasta. I tutaj wpływ rodzica może być naprawdę duży, chociaż autor ostrzega przed hiperwychowaniem. Jego zdaniem bowiem przestymulowanie jest równie szkodliwe, co zaniedbanie.

A zatem: jak wychować szczęśliwe dziecko? John Medina podaje kilka konkretnych wskazówek, mi jednak do gustu szczególnie przypadła jedna anegdota, która może posłużyć za odpowiedź.

Otóż autor postanowił sprawić swoim synom prezent. Prezent imponujący, bo tor wyścigowy. Prezent leżał zapakowany pod choinką, a autor nie mógł się doczekać, kiedy dzieci wstaną i go otworzą. Gdy w końcu to się stało, maluchy stanęły bezradnie nad torem. Po chwili jednak chłopcy unieśli pudła nad głowy... i zaczęła się zabawa! Pudełko stało się statkiem kosmicznym, w ruch poszły kredki i wyobraźnia. A tor leżał zapomniany...

Dzięki takim przykładom Medina rozprawia się z mitami, które twierdzą, że na rozwój malucha najlepiej wpływają edukacyjne zabawki, muzyka Mozarta i nagrania włoskiego puszczane noworodkowi. Nic z tego. Tak naprawdę wychowując dziecko, rodzic nie potrzebuje żadnych drogich gadżetów. Zwykły karton, dużo empatii, mnóstwo cierpliwości i czas spędzony z dzieckiem wystarczą.

Gorąco polecam!

"Początki" wygrywa... (ROZWIĄZANIE KONKURSU ZE ŚWIATEM KSIĄŻKI!)

Kto wygrał Początki?

Ano PAPRYCZKA, której opowieść o Muminkach najbardziej przypadła mi do gustu. No i nie bez znaczenia jest to też fakt, że sama również szczerze kocham Muminki - z tego się nie wyrasta.

Papryczko, prawda, że swoim dzieciom też kiedyś będzie czytać te książeczki :)?

Bardzo proszę, skontaktuj się ze mną, żebym mogła przekazać Twoje dane dalej.

Oczywiście wszystkim bardzo dziękuję za udział w konkursie i podzielenie się swoimi książkowymi historiami - uwielbiam czytać takie wspomnienia :)
No i dziękuję wydawnictwu Świat Książki za przekazany egzemplarz!