Strzeżcie się przystojnych mężczyzn! (Bratnie dusze - Hanna Cygler)

O tym, jak trudno jest znaleźć dobre, "babskie" czytadło, miałam okazję niejednokrotnie się przekonać. Nie ukrywam bowiem, że lubię książki pisane przez kobiety o kobietach i wymagania, jakie stawiam tego typu powieściom, są dość wyśrubowane. Nie lubię np. powieściowych idiotek - a od tych literatura kobieca aż się roi. Okej, co innego, kiedy bohaterka jest roztrzepana/roztargniona lub, kolokwialnie mówiąc, lekko postrzelona, a co innego, kiedy jest po prostu głupia - tego nie znoszę. Nie lubię też powieściowych schematów, z których chyba najczęściej spotykanym jest ten zapoczątkowany przez Katarzynę Grocholę: tzw. kobieta po przejściach zaczyna swoje życie od nowa, problemy się piętrzą, lecz ona je rozwiązuje, a gdy już jest super, w roli wisienki na torcie pojawia się ten jedyny, ideał prawie, na który ona całe życie czekała... bla bla bla. I tak dalej. 

Czego jeszcze nie lubię? Przewidywalności (ale za tym nie przepadam w żadnej książce), hurra - optymizmu, braku realizmu, cudownych zbiegów okoliczności, durnych dialogów, nadmiernego psychologizowania... i mogłabym tak wymieniać długo. 

Dlaczego o tym wszystkim piszę? Ponieważ Bratnie dusze, mimo iż zauważam w nich pewne niedociągnięcia, czytało mi się niezwykle przyjemnie w pierwszy majowy dzień, a książkę bez wątpienia można zaliczyć do kategorii literatury kobiecej.

Hanna Cygler, której twórczość do tej pory znałam tylko ze słyszenia, napisała powieść o trzech przyjaciółkach: Weronice, Aldonie i Miśce (ta ostatnia najfajniejsza!). Dwie z nich są malarkami, Miśka zaś zarabia na życie pisząc o kulturze. I nagle w ich życiu zaczyna dziać się coś dziwnego. Weronika, która do tej pory miała wszystko: pasję, karierę, kochającego męża i udane dzieci, zaczyna odnosić porażkę za porażkę i jest na dobrej drodze, by stracić to, co udało jej się zdobyć. Odwrotnie rzecz się ma w przypadku Aldony: nagle jej obrazy zaczynają cieszyć się uznaniem, co przekłada się na sukces finansowy. Pojawia się również TEN mężczyzna, który sprawia, że serce Aldony zaczyna bić szybciej - tyle tylko, że już na pierwszy rzut oka widać, że jest z nim coś nie w porządku. Gdy Miśka, do spółki z redakcyjnym kolegą, zaczyna prowadzić małe śledztwo w sprawie pana Marka Marczyńskiego, na światło dzienne wychodzą mroczne sekrety, o których sam zainteresowany pewnie wolałby nie pamiętać. 

Hanna Cygler, jakby nie patrzeć, nie napisała niczego, czego już gdzieś wcześniej bym nie czytała, nie przeciera nowych ścieżek, nie tworzy nowej jakości, ale - i to "ale" jest tu ogromnie ważne. Bratnie dusze to książka napisana niezwykle sprawnie i lekko, z ciekawą fabułą, w której właściwie nie ma zbędnych wątków czy treści - a "przegadania" też nie lubię. 

Jak zostało napisane na okładce, Hanna Cygler pisaniem powieści zajmuje się dla przyjemności: swojej i swoich czytelników. I to naprawdę w Bratnich duszach widać. Czytając, miałam wrażenie, że autorka nie tylko lubi swoje bohaterki, ale też że tworzenie tych fikcyjnych życiorysów sprawiało jej frajdę. A ja miałam frajdę z czytania - niby tylko tyle, ale zdecydowanie wystarczy, bym mogła śmiało zarekomendować powieść mamie czy przyjaciółce, a przy okazji wszystkim, którzy lubię dobrą, kobiecą prozę. 

Polecam - lektura na majówkę jak znalazł!

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu Rebis. 

H. Cygler, Bratnie dusze, Rebis, 2012, s. 332.