Mistrzowska książka dla dzieci (Dwa serca Anioła - Wojciech Widłak)

Tytuł: Dwa serca Anioła
Autor: Wojciech Widłak
Ilustracje: Paweł Pawlak
Wydawnictwo: Media Rodzina
Rok wydania: 2011
Liczba stron: 112
Wiek: 7+

Częściej niż książki dla dzieci, czytam o książkach dla dzieci - głównie na moim ulubionym blogu, który poświęcony jest własnie literaturze dla najmłodszych. Teoretycznie więc jestem na bieżąco. Czasem jednak w bibliotece dla dzieci bywam, bo a to skuszą mnie kolorowe okładki, to znowu jakąś miłą książeczkę poleci mi pani bibliotekarka. 

Ostatnią wizytę mogę zaliczyć do baaardzo udanych. Zgarnęłam z półki cztery książki - i każda okazała się rewelacyjna. Miałam w planach napisać o nich w jednym poście, jednak Dwóm sercom anioła chciałabym poświęcić osobny wpis. Książkę bowiem przeczytałam dwa razy i planuję kupić sobie swój egzemplarz - jestem nią bowiem absolutnie oczarowana.

Dwa serca Anioła opowiadają o chłopcu, który choruje na serce. Romek nie może bawić się z kolegami, nie może grać w piłkę, a jeśli już wychodzi, to tylko po to, by posiedzieć na ławce. Dzięki temu poznaje jednak pana Felicjana - starszego człowieka na wózku, profesora, miłośnika książek i podróży. Między nimi rodzi się przyjaźń. Pana Felicjana i Romka sporo bowiem łączy: nie tylko mieszkają blisko siebie, ale też oboje są chorzy i unieruchomieni. Mimo różnicy wieku, nie brakuje im tematów do rozmów. W którymś momencie zaś oboje zaczynają przygotowania do wielkiej podróży: pan Felicjan do tej ostatniej, najważniejszej, mama Romka zaś zbiera pieniądze na wyjazd syna do Stanów, na operację. 

Książka Wojciecha Widłaka jest jedną z najbardziej wzruszających, jakie ostatnio czytałam. Nie jest przy tym czułostkowa czy sentymentalna, o nie. Jest przygnębiająca i smutna, co dodatkowo potęgują niesamowite rysunki Pawła Pawlaka, utrzymane w czerwono - granatowej tonacji. Proszę spojrzeć:

Narratorem w powieści jest chory Romek. Snuje on opowieść nie tylko o chorym sercu i Panu Felicjanie, lecz przede wszystkim o Aniołach. Takich codziennych, którzy zawsze są blisko i dzięki którym żyje się choć trochę lepiej. I to dzięki tym Aniołom cała historia ma szczęśliwe zakończenie, przy którym ja, za przeproszeniem, stara baba, poryczałam się bóbr.

Gorąco polecam, nie tylko młodemu czytelnikowi. A Wojciech Widłak kolejny raz udowadnia, że jest mistrzem w tworzeniu klimatu. Opowieści o Panu Kuleczce swojego czasu aplikowałam sobie jako lek  na wszelkie smutki, otulałam się atmosferą tych książeczek jak ciepłym kocem. Tymczasem w Dwóch sercach Anioła mamy coś przeciwnego... choć może jednak nie do końca. W każdym razie klimatu tej książki też nie da się od razu zapomnieć - brawo!