"Nie zawrócę" lubię i oddam :)

W kwietniowym "Sensie", kilka dni temu, przeczytałam bardzo fajny tekst o Szczęściarzach. Mówił on o ludziach, którzy wychodząc po bułki do sklepu, poznają miłość swojego życia. Na imieninach u krewnych dostają propozycję super pracy, taksówkarz podsuwa im ofertę kupna świetnego samochodu po okazyjnej cenie, a odnalezieni na Facebooku starzy znajomi zapraszają do swojego domu pod Paryżem. Dalej autorka stwierdza, że życiowi farciarze faktycznie istnieją, jednak nie jest to skutkiem jakiejś wyjątkowo korzystnej konstelacji gwiazd, lecz pewnych umiejętności, jakie każdy z nas może nabyć. Z grubsza chodzi o to, żeby próbować nowych rzeczy, nie trzymać się ściśle planu, wierzyć w swoje szczęście i wierzyć w innych. Podobno tyle wystarczy - być może.

W każdym razie artykuł ten skojarzył mi się z książką Jolanty Guse, która właśnie o takim życiowym szczęściu mówi, chociaż zaczyna się od katastrofy. Laura, która przyzwyczajona jest do wystawnego życia w Madrycie, nagle dowiaduje się, że mąż zdradza ją z kobietą o dwadzieścia lat od niej młodszą. Laura może zostać i pogodzić się ze swoją rolą zdradzanej lub może wrócić do Polski, nie mając nic. Oczywiście wybiera to drugie. I zaczyna się.

Kobieta nagle staje się zdana na samą siebie, na swoje umiejętności i swoją wiedzę. A jaki jest obecnie rynek pracy - każdy widzi i wie. Dzięki szczęśliwym zbiegom okoliczności i wspaniałym ludziom, Laura wychodzi na prostą. Nie od razu, rzecz jasna.

Pewnie stwierdziłabym, że książka ta grzeszy schematyzmem, ale nie. Owszem: taka fabuła już była. Ale to, jak bohaterka zakasała rękawy i zaczęła walczyć, szczerze mi zaimponowało. Zachwycił mnie jej opór, zaciśnięte zęby i jedna myśl w głowie: Nie dam się! Podobało mi się to, że Laura na siłę nie szukała faceta, w którego ramionach będzie mogła się skryć, lecz mimo pięćdziesiątki na karku, zaczyna się uczyć, rozwijać, dojrzewać. Jedyne, co mi się nie podobało i o czym uczciwie piszę, to taki trochę "łopatologizm" autorki i zdania w stylu: Mam prawo..., Należy mi się..., Zawsze sobie poradzę, bo mam prawo i należy mi się... Nie lubię moralizowania w książkach, tym bardziej, kiedy to moralizowanie dotyczy rzeczy znanych i takich, o których sama wiem lub do których sama bym doszła - a tu podane są jak na dłoni, w dość nachalny jednak sposób. Co nie zmienia faktu, że polecam: na chandrę, marazm i apatię, na życiowe dołki i "podgórki".

A że dobrymi rzeczami należy się dzielić, chętnie oddam swój egzemplarz w dobre ręce. Proszę o zgłoszenie chęci posiadania w komentarzu i deklarację, że po lekturze poda się książkę dalej, w niedzielę, jeśli trzeba będzie, zrobię losowanie :)

Miłego weekendu Wam życzę, ja zaś będę świadkiem pięknej chwili, kiedy moja przyjaciółka będzie przysięgać, że TEN I ŻADEN INNY :)