Czytanie tematyczne: Flush - psia arystokracja (Flush - Virginia Woolf)

Do książek Virginii Woolf ma stosunek niejednoznaczny. Z jednej strony sięgam po nie, maksymalnie skupiam się na lekturze, do niektórych fragmentów wracam, a "Panią Dalloway" przeczytałam kilka razy. Czytałam też biografię i dzienniki oraz artykuły krytycznoliterackie. Nie zmienia to jednak faktu, iż cały czas mam wrażenie, że jest to pisarka przeze mnie do końca nieodczytana, że w jej książkach cały czas są treści, których ja nie jestem w stanie wyłapać. Dlatego o "Flushu" piszę z lekką nieśmiałością, gdyż pozycję tę czytam pierwszy raz, ale na tym pewnie nie koniec.

Tytułowy Flush jest psem, spanielem, jednak to jegomość zupełnie inny niż Florek, o którym pisałam we wcześniejszym poście. Flush jest arystokratą wśród psów i zachowuje się godnie - tak, jak na arystokratę przystało. Co prawda zdarza mu się zatopić zęby w czyjejś łydce, ale takie zachowanie ma swoje głębokie uzasadnienie. Flush należy do Elizabeth Barret - kalekiej, wiktoriańskiej poetki. Virginia Woolf przedstawia głęboką więź, jaka łączy tę parę.

Flush i Elizabeth są jak naczynia jednostronnie połączone - nie wiem, czy istnieje coś takiego, ale chodzi tu o to, że pies jest niezwykle wyczulony na wszystkie nastroje swojej pani, które bezbłędnie wyczuwa np. po sposobie, w jaki mówi; te nastroje często mu się udzielają. Dla niej rezygnuje z pól i lasów, wyzbywa się tego, co dla spanieli wydawałoby się jak najbardziej naturalne. Virginia Woolf przedstawia przepiękną przyjaźń między człowiekiem a zwierzęciem: urzekły mnie juz początkowe opisy, kiedy opisuje fizyczne podobieństwo między Flushem a jego panią.

Kolejnym bohaterem powieści, jak to zazwyczaj u Woolf bywa, jest czas. Czas płynie powoli, lecz nieubłaganie, wprowadzając zmiany, które początkowo trudno dostrzec gołym okiem. Bardzo często, kiedy piszę o jakiejś książce, narzekam na brak akcji. Tutaj akurat jest to zaletą i tym, co u tej pisarki bardzo lubię. Zupełnie nie przeszkadzają mi piętrowe porównania i skupianie się na szczegółach: z wielką przyjemnością je studiowałam. Podobało mi się także, iż "Flush" jest kolejną wariacją na temat, który chyba nigdy mi sie nie znudzi: poświęcenia, "zamknięcia z złotej klatce", utknięcia w codzienności - chociaż tutaj dotyczy to nie tylko poetki, a także psa, co jest dla mnie czymś nowym.

I jeszcze muszę dodać, iż nie spodziewałam się takiej tematyki u Woolf, chociaż przecież miałam świadomość, iż taka książka istnieje, i takiego... ciepła. Zaskoczenie bardzo na plus.

"Flush" to jedna z pozycji, które sprezentowałam sama sobie z okazji Dnia Książki. Mam już paczkę z Empiku, więc resztę pokażę w nastepnym poście :)

Ocena - oczywiście najwyższa

Virginia Woolf, Flush, wyd. Znak, Kraków 2009, s. 120.