Tytuł: Nasz mały PRL
Autorzy: Izabela Meyza i Witold Szabłowski
Wydawnictwo: Znak
Rok wydania: 2012
Liczba stron: 317
Książki nie przestają mnie zadziwiać. Tym razem okazało się, że wcale nie trzeba czytać relacji podróżnika z Zanzibaru czy Chile, by poczuć powiew egzotyki i mieć wrażenie, że opisywany jest świat, w którym nigdy nie przyjedzie nam się znaleźć.
Ja PRL-u nie pamiętam, moje dzieciństwo przypada na lata dziewięćdziesiąte. Fakt, mam w pamięci meblościanki i panie z trwałą na głowie, jeździłam maluchem. Ale stania w kolejkach nie pamiętam, pomarańcze nie kojarzą mi się z towarem luksusowym, a Wojciech Jaruzelski nie jest dla mnie "groźnym generałem".
Małżeństwo dziennikarzy, Iza Meyza i Witold Szabłowski, postanowili przenieść się do epoki sprzed trzydziestu lat. Dosłownie. Zrezygnowali z komórek, internetu, szynki parmeńskiej i pieluch jednorazowego użytku dla swojej córki Marianny. Iza zrobiła trwałą i zaczęła korzystać z porad umieszczanych w "Przyjaciółce", Witold zapuścił wąsy i zapomniał, że istnieje coś takiego jak związek partnerski. Co jeszcze? Kawa plujka, mieszkanie w bloku z wielkiej płyty, fiat 126 p, próby sąsiedzkich wizyt i rozmów w kolejkach, które coraz trudniej znaleźć...
Zresztą: o tym pomyśle i jego realizacji swojego czasu było dość głośno i myślę, że większość z Was o nim słyszała. U mnie książka musiała odstać na półce prawie rok, żebym po nią sięgnęła i naprawdę nie wiem, dlaczego zrobiłam to tak późno!
To jest hard core! Fakt, rodzice często wspominają te czasy, ale jakoś nigdy nie przyszło mi na myśl, że nie było wtedy antyperspirantów, kremów odpowiednich do rodzaju cery, żeli pod prysznic o stu zapachach i odżywek do włosów... brrr :)
Czytając Nasz mały PRL doszłam jednak do wniosku, że moje pokolenie wiele zyskało, ale też... równie wiele straciło, głównie na płaszczyźnie relacji międzyludzkich. Nie wyobrażam sobie wpaść do kogoś bez zapowiedzi, o tym, co dzieje się u znajomych dowiaduję się przez FB, a na ulicach jest coraz mniej osób, którym można powiedzieć "cześć" - wszyscy siedzą przed laptopami i żeby z kimś pogadać, wcale nie muszą wychodzić z domu - sama również do tej kategorii się zaliczam.
Książkę nie przeczytałam, a pochłonęłam, teraz podsunęłam ją mojej mamie - ciekawe, jak ją skomentuje :)
oo, u mnie na półce też czeka na przeczytanie, nie mogę się w sumie doczekać lektury, bo zapowiada się bardzo ciekawie:) pozdrawiam:)
OdpowiedzUsuńNie daj jej czekać dłużej :)
UsuńPo takich eksperymentach człowiek docenia to, co ma.
OdpowiedzUsuńO samym pomyśle słyszałam, ale książki nie czytałam, a szkoda, bo z Twojego opisu wynika, że warto ją poznać.
Zapowiada się bardzo interesująco
OdpowiedzUsuńPomysł ciekawy ale niestety taki powrót do czasów PRL-u nie mógł w się pełni udać. Możemy sobie zrobić trwałą i wstawić meblościankę do mieszkania ale wystarczy, że z niego wyjdziemy a znajdziemy się w zupełnie odmiennej, współczesnej rzeczywistości.
OdpowiedzUsuńZgadza się, ale autorzy swoim eksperymentem przekonują, że można próbować... jednocześnie zaś podkreślają, że tak do końca jednak się nie da - chociażby dlatego, że ich pokolenie ma zupełnie inną mentalność niż to 30 lat temu.
Usuńcos na leniuchowanie na plazy
OdpowiedzUsuńzapraszam serdecznie na moje rozdanie:
http://owiecccckowa-szafa.blogspot.com/2013/06/lato-przyjdz-rozdanie-bluzeczkowe.html
przywołujemy lato
Lubie PRL z przymrużeniem oka :)
OdpowiedzUsuńZaciekawiłaś mnie, bardzo chcę to przeczytać :) Mam 31 lat, więc będzie to dla mnie tak samo atrakcyjna lektura, jak dla Ciebie
OdpowiedzUsuńSłyszałam o tej książce, ale jeszcze nie miałam okazji przeczytać. Myślę, że pora to nadrobić, bo wzbudziłaś moją ciekawość :)
OdpowiedzUsuń