Totalna niespodzianka! (Monika Szwaja - Zupa z ryby fugu)

Nową książkę Moniki Szwai pochłonęłam w kilka godzin. Z góry zaznaczam, iż wcześniej czytałam tylko dwa tomy "Dziewic" oraz "Jestem nudziarą" i włożyłam sobie te książki do przegródki z napisem "miła, lekka, odprężająca lektura". Myślałam, że z "Zupą z ryby fugu" będzie tak samo... i owszem, było... przez pierwsze 10 stron. Potem coraz szerzej otwierałam oczy ze zdziwienia.

Otóż drodzy Czytelnicy. "Zupa z ryby fugu" to książka, chyba mogę to zdradzić, o in vitro. O rozpaczliwej chęci posiadania dziecka. O walce, jaką musi sama ze sobą stoczyć kobieta, która chce być matką, a nie może. A ma tym trudniej, jeśli żyje w Polsce. Bo jeśli poczęcie nie odbywa się "po bożemu", to dyskusje i dylematy moralne są nieuniknione. Nawet jeśli początkowo wątpliwości natury etycznej się nie ma. Autorka pokazuje także drugą stronę medalu: co czuje kobieta, która z różnych względów decyduje się zajść w ciążę, by potem dziecko oddać. Co to znaczy być inkubatorem dla pary, która stara się o potomstwo? Co to znaczy być "brzuchem do wynajęcia"?

Spodziewaliście się tego? Bo ja nie.

Tak jak pisałam, połknęłam tę książkę. I po pierwszym zdziwieniu, bardzo ucieszyło mnie to, że nie jest to zabawna pozycja o relacjach damsko - męskich - bo w końcu ile można czytać na ten sam temat? (No dobra: ja mogę)

Nie zdradzę szczegółów akcji, dość poplątanej zresztą. Napiszę tylko, że moją uwagę od razu zwróciła postać niejakiej Elizy. Eliza jest sfrustrowaną polonistką, której życie, delikatnie mówiąc, nie układa się. Dlatego wykorzystuje moc internetu i niszczy ludzi, zostawiając na forach internetowych ociekające jadem wpisy. Co więcej: nie oszczędza nawet swojej najlepszej przyjaciółki. Ogarnęła mnie groza, kiedy uświadomiłam sobie, że tacy ludzie naprawdę istnieją i bynajmniej nie są to żadne wyjątki.

Podobało mi się, iż opowiedziana historia ma dwie główne bohaterki. Przez jakiś czas ich wątki prowadzone są równoległe, by w końcu się połączyć. Podobało mi się, iż Miranda studiowała polonistykę - jak ja. I podobały mi się jej wizje nauczania literatury -sama bym tak chciała.

Autorka zmierzyła się z tematem trudnym, ale bardzo dobrze sobie z nim poradziła. Owszem, kiedy trzeba, było poważnie, lecz nie ucierpiał na tym charakterystyczny, lubiany przeze mnie, styl Moniki Szwai.

Co mi się nie podobało? Na samym początku powieści pojawiała się postać matki męża jednej z głównych bohaterek - Kalina Dolina - Grabiszyńska. Świetna postać, chociaż kawał jędzy. A potem prawie jej w powieści nie było, a szkoda.

Mimo to, moim skromnym zdaniem, książka ma szansę zaskoczyć wielu czytelników i pokazać zupełnie nowe oblicze autorki, która do tej pory przede wszystkim bawiła. Nie wiem, jaką ścieżką podąży teraz Monika Szwaja, jednak tą książkę budzi we mnie ewidentne skojarzenie z Jodi Picoult, czym zasługuje na moje wielkie TAK!

M. Szwaja, Zupa z ryby fugu, Wydawnictwo SOL, Warszwa 2010, s. 349.