O starszych paniach i biednym autorze (Starsza pani wnika - Anna Fryczkowska)

Tytuł: Starsza pani wnika

Autor: Anna Fryczkowska

Wydawnictwo: Prószyński i S-ka

Rok wydania: 2012

Liczba stron: 440

Ciężka jest dola autora. 

Ciężka jest dola autora, gdy czytelnik pierwszą przeczytaną książkę jego autorstwa uznał za genialną.

Ciężka jest dola autora, gdy czytelnik pierwszą przeczytaną książkę jego autorstwa uznał za genialną - i potem stawaj biedny autorze na uszach, wymyślaj intrygi, wymyślaj nowych bohaterów, kiedy podły czytelnik już uznał, że ta pierwsza powieść była najlepsza i żadna inna nie ma szans jej prześcignąć.

Uwaga, wyjaśniam. Podłą czytelniczką jestem ja, "biednym autorem" zaś Anna Fryczkowska. Prawie rok temu przeczytałam bowiem Kobietę bez twarzy i od tej pory wyczekiwałam na kolejną powieść autorki. Czekałam, czekałam... i jest!

Starsza pani wnika to także kryminał. Kryminał przemyślany, wciągający, momentami zabawny, że świetnymi postaciami. Na pierwszy plan wysuwa się energiczna pani Halina, która mieszka z wnuczkiem Jarciem. I o ile pani Halina jest pełna werwy i wigoru, tak Jarcio wręcz przeciwnie: to ospały trzydziestolatek, pozostający na otrzymaniu starszej pani. Jaro, przeczytawszy artykuł w gazecie, zakłada prywatną agencję detektywistyczną. Na detektywa jednak nie nadaje się zupełnie, o czym przekonana jest jego babcia. Kiedy jednak wnuk natyka się na trupa, pani Halina postanawia działać!

Jarcio przez długi czas żyje w błogim przekonaniu, że to on prowadzi śledztwo, tak naprawdę jednak prowadzi je jego babcia. To ona dyskretnie podsuwa mu tropy i daje nowe zlecenia, to ona w tajemnicy przed wnukiem przesłuchuje świadków, wreszcie: to ona w końcu ładuje się w potężne tarapaty, a jej jedyną winą jest to, że leży jej na sercu los bezdomnych kotów.

Anna Fryczkowska naprawdę postarała się, by czytelnik w trakcie lektury się nie nudził. Starsza pani wnika to nie tylko kryminał, lecz także powieść obyczajowa i komedia w jednym. Bohaterkami są nie tylko dziarskie emerytki (na które już nigdy nie odważę się krzywo spojrzeć!), sportretowane tu naprawdę wnikliwie, lecz także nastolatka z depresją czy kobieta obsesyjnie pragnąca miłości. Śledztwo prowadzone przez Jarcia i jego babcię stopniowo staje się coraz bardziej skomplikowane i wielowątkowe. Okazuje się bowiem, że nie tylko tajemnicze okoliczności śmierci pewnego anglisty wymagają wyjaśnienia, lecz także należy ustalić, gdzie podziała się Agnieszka Zaufał, kto morduje bezdomne koty, co gryzie depresyjną nastolatkę i kto w tym wszystkim mówi prawdę, a kto kłamie. Dodam, że wszystkie tajemnice wyjaśniają się dopiero na końcu: wcześniej nie ma szans, by wpaść na rozwiązanie, przez co ja na przykład cierpiałam prawdziwe męki niepewności :)

Skąd więc mój początkowy wywód o ciężkiej doli autora? Ano stąd, że uparcie twierdzę, że Kobieta bez twarzy podobała mi się bardziej i tak już chyba pozostanie. Autorka bowiem poprzednią powieścią idealnie trafiła w mój gust i szczerze mówiąc nie wiem, o czym i jak musiałaby teraz napisać, żebym zdanie zmieniła. Stąd wniosek: ty się biedny autorze męcz i wymyślaj wciąż nowe rzeczy, a uparty czytelnik i tak swoje wie!

PS Co nie zmienia faktu, że książkę Starsza pani wnika gorąco polecam :)