Zainspirujcie mnie dobrymi filmami, czyli filmowa środa! (XIV)

Po udanym filmowo styczniu, w lutym jakoś nie mogę trafić na "swoje" obrazy - i prawdopodobnie dlatego, że ostatnio żadne film nie zrobił na mnie wrażenia, zapomniałam o filmowej środzie tydzień temu.

Dlatego też prośba do Was: podzielcie się tytułami ulubionych filmów. Który oglądaliście sto razy i nie macie dosyć? Który zrobił na Was największe wrażenie?

To, jakie filmy oglądam i jak je oceniam, można sobie podejrzeć na moim profilu na stronie Filmweb.

Tymczasem jeśli miałabym wybrać kilka ulubionych tytułów, to na pewno byłby to "Labirynt Fauna", "Godziny", "Przeminęło z wiatrem", "Fortepian", czy "Pora umierać". 

***

Tymczasem w ostatnim tygodniu tak naprawdę żaden film nie zwalił mnie z nóg.

Korzystając z "przebogatej" oferty bełchatowskiego kina, wybrałam się na "Metropię". Jest to animacja, opowiadająca o tym, jak będzie wyglądać Europa w 2024 i jest to obraz podobny do tego, jaki rysuje Orwell w "1984", Kafka w "Procesie" czy Ally Condie w "Dobranych" - czyli nic nowego. Z drugiej jednak strony urzekł mnie klimat film. Dominującymi kolorami są szarość, biel i czerń, na niebie nie ma słońca, miasta straszą pustymi ulicami i zrujnowanymi budynkami, a ludzie mają puste oczy i smutne twarze, w tle zaś leci sugestywna muzyka. I tutaj naprawdę wielkie brawa dla twórców: gdybym miała gorszy dzień, wyszłabym z kina z depresją.

A jeśli o depresji mowa, kolejny film mówi właśnie o niej. Czego by nie powiedzieć o tym, jaki jest Mel Gibson prywatnie, aktorem jest świetnym, co w filmie "Podwójne życie" udowadnia. Gra w nim postać Waltera Blacka, który od jakiegoś czasu pogrąża się w czarnych myślach, dopada go niemoc i poczucie bezsensu, co bardzo rzutuje na jego relacje z rodziną. Walter na własną ręką rozpoczyna zadziwiającą terapię: zakłada na rękę pacynkę bobra i za jej pomocą komunikuje się ze światem. Sukces odnosi nie tylko firma Waltera produkująca zabawki, ale też on sam skupia na sobie uwagę mediów. Nie poprawia to jednak jego stosunków z żoną, która ma dość gadającego futrzaka.

Film bez wątpienia jest wart obejrzenia, jednak troszkę muszę się "czepić" zakończenia: taki rodzinny happy end jakoś nie bardzo do mnie przemawia. 

Z pewnością jednak przemówił do mnie film "Niebezpieczna metoda". Baaaardzo dawno nie oglądałam na ekranie Keiry Knightly, więc z przyjemnością przypomniałam sobie, za co lubię tę aktorkę. W "Niebezpiecznej metodzie" wciela się w Sabinę Spielrein, która najpierw trafia do Junga jako jego pacjentka, potem zostaje jego kochanką, a na koniec równorzędnym partnerem do rozmów i autorytetem z psychiatrii dziecięcej. Film pokazuje również słynny konflikt Junga i Freuda, o którym do tej pory wiedziałam tylko tyle, że był - i jest to dowód na to, że jednak filmy kształcą, bo zagadnienie zainteresowało mnie na tyle, że trochę sobie o nim doczytałam. Świetna obsada, powolna akcja, cięte riposty fruwające między dwoma lekarzami - to zdecydowanie czyni film wartym obejrzenia!

PS Czy ktoś oglądał film "Big Love"?