Filmowa środa - III

Tydzień rozpoczęłam ambitnie dwoma filmami, które otrzymały Oscara: "Amadeuszem" i filmem "Tańczący z wilkami". Na obu poległam: w pierwszym straciłam wątek, drugi okazał się za długi (prawie cztery godziny...). Dlatego miało być ambitnie, a wyszło, cóż, jak zwykle.

Film "Kobiety pragną bardziej" skusił mnie obsadą: Jennifer Aniston, Scarlett Johanson, Drew Barrymore, Ben Affleck, Jennifer Connelly... Rzadko tyle gwiazd udaje się zgromadzić w jednym filmie i rzadko zdarza się, żebym oglądała tego typu obrazy więcej niż raz. Ten obejrzałam dwa. Opowiada on historie osób, które szukają swojego miejsca w życiu i miłości, próbują pokonać samotność, nudę, rutynę... z różnym powodzeniem i różnym skutkiem. Film ten zawiera całą garść "mądrości" na temat związków damsko - męskich, pokazuje ich najróżniejsze konfiguracje i ogólnie ogląda się go świetnie: akcja szybko posuwa się do przodu, każdy z bohaterów prezentuje inny typ, nie ma miejsca na nudę. Ot, jedna z wielu tego typu produkcji. Dlaczego więc sięgnęłam po ten film jeszcze raz? Bo bardzo podobała mi się teoria "reguły i wyjątku" (niestety, ale jestem regułą - kto oglądał ten wie, o czym mówię) i opowieść, której główną bohaterką była Jennifer Connelly: świetnie poprowadzony wątek z papierosami, które stały się przyczyną wystawienia mężowi walizek za drzwi. Polecam!
Drugi film polecam z równie wielkim przekonaniem. To kolejne pozycja z mojej pracy magisterskiej i gdybym ja miała nadać mu tytuł, to nie byłoby to "Moje życie beze mnie", lecz "O śmierci bez przesady".Młoda kobieta dowiaduje się, że zostało jej kilka miesięcy życia. Ma męża, ma dwie małe córeczki, ma życie przed sobą. Nie histeryzuje, nie stawia egzystencjalnych pytań, lecz bierze notes... i spisuje, co jeszcze musi zrobić, zanim umrze. A musi iść do fryzjera, przespać się z kimś innym niż mąż, nagrać urodzinowe kasety dla swoich córek, znaleźć im matkę, która ją zastąpi...
Gdy piszę o tym, mam gęsią skórkę. Tak naprawdę jest to bardzo prosta historia, opowiedziana bez patosu i ozdobników, ale wrażenie robi ogromne.Może dlatego, że główna bohaterka jest prostą, niewykształconą dziewczyną, która swoją sytuację przeżywa "po prostu", tak, jak potrafi? Również ogromnie polecam!

(Isabel Coixet mogę polecić jeszcze "Życie ukryte w słowach, z tą samą aktorkę w roli głównej, co w "Moje życie beze mnie").
A na koniec napiszę o filmie, który polecam i nie polecam jednocześnie. Mam tu na myśli horror "Amityville", o którego fabule do końca nie mogę się wypowiedzieć, gdyż oglądałam go przez palce - po prostu się bałam. Z założenia horrorów nie oglądam, właśnie dlatego, że potem śnią mi się koszmary, na ten zerkałam, gdy oglądał go mój Piotr. Co udało mi się wyłapać: w domu leżącym w pewnym oddaleniu od miasteczka popełniono zbrodnię: zastrzelona została cała rodzina, a człowiek, który przyznał się do morderstwa twierdzi, że zmusiły go do tego "głosy". Rok po tych wydarzeniach do tego samego domu wprowadza się młode małżeństwo z dziećmi. I historia zaczyna się jakby powtarzać...

Polecam ten film, bo w moim odczuciu nawiązuje np. do "Lśnienia" i naprawdę się bałam - więc jeśli ktoś lubi się bać, to może mu się spodobać. Natomiast nie polecam, gdyż zawsze niezmiernie denerwują mnie historie, w których bohaterowie wprowadzają się do domów, w których straszy, chociaż wiedzą, co tam się wydarzyło. Poza tym wkurza mnie, jak wchodzą do ciemnych piwnic czy garaży, żeby sprawdzić, co tam skrzypi... normalny człowiek wiałby, gdzie pieprz rośnie. A poza tym w finałowej scenie ZAWSZE jest burza... i to też mnie drażni.