Jaś i Małgosia z Korei Południowej (Ptak - Oh Jeonghui)

A już myślałam, że nie skończę czytać tej książki... Poczytywałam ją sobie wczoraj przed snem, a dzisiaj rano... zniknęła. W stosiku nie ma, na biurku nie ma, pod łóżkiem nie ma, w kuchni nie ma... Jakaś godzinę temu, tknięta nagłym przeczuciem poszłam na balkon i zguba się znalazła: musiałam ją zgarnąć rano razem z pościelą do wietrzenia... i tak mi się książka przewietrzyła :)

Po tej "dramatycznej" historii mogę przejść do napisania recenzji "Ptaka" autorki, której imienia nie potrafię wymówić. I dalej będzie nie mniej dramatycznie, tyle, że już serio.

Książka koreańskiej pisarki opowiada bowiem o dzieciach krzywdzonych przez najbliższych, a obok takiej tematyki chyba nikt nie potrafi pozostać obojętnym.

Rodzeństwo U-il i U-mi opuszcza matka, która nie mogła znieść sposobu, w jaki traktował ją ojciec dzieci. Była bita i poniżona - wszystko to na oczach maluchów. Kiedy kobieta zostawia rodzinę, ojciec nie jest w stanie sam zająć się dziećmi i te pomieszkują u krewnych. Potem na krótko zamieszkuje z nimi kolejna kobieta, ale i ona ucieka. Dzieci zostają same, zdane tylko na siebie. Pozornie nie dzieje się nic złego: czekają na ojca, który jest gdzieś daleko i zarabia dla nich pieniądze. Ojciec jednak nie wraca...

U-mi czuje się odpowiedzialna za młodszego brata i stara się zastąpić mu matkę i ojca jednocześnie. Polega to na tym, że w ramach wychowania poniża go i bije. Chłopiec zaś dość szybko uczy się spędzać czas z dala od siostry, z dzieciakami, które uciekły z domu.

Rodzeństwo mieszka otoczone ludźmi, chodzi do szkoły, ma przyznaną opiekunkę socjalną - więc niby wszystko jest w porządku. O tym, że nie jest, dowiadujemy się tylko ze sposobu, w jaki U-mi przemawia do brata, z jej wspomnień i przemyśleń - a więc z tych rzeczy, których na pozór nie widać. U-il nie krzyczy, kiedy siostra go maltretuje, ale cisza, jaka panuje w mieszkaniu dzieci nie oznacza niczego dobrego...

Pisałam już przy okazji "Zaproszenia na kimchi", że znawczynią literatury koreańskiej nie jestem, ale to, co rzuciło mi się oczy to fakt, że przedstawiona fabuła spokojnie mogłaby się rozegrać na naszym polskim podwórku, gdzie "nikt nic nie widział, nikt nic nie wie". Nie powiem tu nic odkrywczego, ale najwidoczniej los porzuconych dzieci jest wszędzie taki sam, niezależnie od szerokości geograficznej. Całość staje się jeszcze bardziej dramatyczna przez zastosowaną narrację: prowadzi ją dwunastoletnia U-mi.

Nie do końca tylko zrozumiałam, czemu miały w książce służyć opisy tytułowego ptaka, który żył zamknięty w klatce... dla mnie jest to oczywisty symbol uwięzienia, zamknięcia i niemożności rozwinięcia skrzydeł... ale czy tylko? Niepewność ta będzie dla mnie zachęta, by jeszcze kiedyś sięgnąć po tę książkę, może wtedy uda mi się dostrzec więcej sensów.

Oczywiście zachęcam do lektury, chociaż zdaję sobie sprawę, że książka ta lepiej współgrałaby z jesienno - zimowym nastrojem, kiedy chętniej sięga się po książki trudne i skłaniające do refleksji.

Oh Jeonghiu, Ptak, wyd. Kwiaty Orientu, Skarżysko-Kamienna 2010, s. 136.