Gorzka piguła (Cukiereczki - Mian Mian)

Po studiach została mi jedna bardzo dotkliwa przypadłość czytelnicza. Otóż jak już zacznę coś czytać, to skończę. Choćbym nie wiem jak cierpiała przy lekturze, choćby nie wiem jak książka była nudna - brnę do końca. I dla "Cukiereczków" nie zrobiłam wyjątku, a powinnam. Przez pierwsze sto stron bowiem czułam narastającą irytację przemieszaną z nadzieją, że może jednak akcja się rozkręci. Dalej już tylko się złościłam i ze wszystkich sił starałam się czytać jak najszybciej, żeby zacząć coś innego.

Gdybym miała określić "Cukiereczki" dwoma słowami to nazwałabym je nudnymi i pretensjonalnymi. Zero akcji. Nudni, bez przerwy gadający bohaterowie, którzy snują się z kąta w kąt i mają takie imiona jak Kiwi, Jabłko, Żuczek, Kociak, Kotka, a nawet Nankińskie Kluski. Głowna bohaterka, Hong, kocha Saininga, którego "włosy są jak wątki jej myśli", "opuszki palców silne" i tak jak ona obgryza paznokcie. Poza tym bohaterowie chodzą na dyskoteki, łączą w pary we wszystkich możliwych konfiguracjach, zażywają heroiną, palą marihuanę, nic nie robią i marzą, by zostać wielkimi artystami... Dla mnie zdecydowanie za dużo.

Pamiętam, że ładnych kilka lat temu czytałam "Ćpuna" i byłam zachwycona - stąd mój wniosek w poprzednim poście, że na pewne lektury chyba po prostu jestem za stara, bo w "Cukiereczkach" nie znalazłam NICZEGO, co by mnie chociaż trochę zainteresowało. Pierwszy raz daję jedynkę z wykrzyknikiem i więcej o tej książce nie zamierzam pisać, bo po prostu nie lubię pastwić się nad książkami.

A teraz biorę się za "Dzidzię" i mam nadzieję, że moja opinia będzie się różniła od tej zawartej tu. Bo "Kieszonkowy atlas kobiet" naprawdę mi się podobał i nie chciałabym się rozczarować.