Marilyn, ostatnie seanse - Michel Schneider

I stało się: oto pierwsza książka, której na tym blogu serdecznie nie polecam.

"Marilyn, ostatnie seanse" autorstwa Michaela Schneidera. Moja motywacja żeby sięgnąć po tę książkę była bardzo prosta. Marilyn jest ikoną. Jest legendą. Jest gwiazdą, której blask, mimo upływu lat nie przemija. Chyba nie ma osoby, która nie słyszałaby o tajemniczych okolicznościach śmierci M.M. Ta książka miała być właśnie o tym: o ostatnich dniach życia aktorki, o jej ostatnich seansach u psychoanalityka. Miała odpowiadać na szereg pytań związanych z Marilyn. Miała... ale mnie tylko wybitnie zmęczyła.

Marylin Monroe przez wiele lat poddawała się psychoanalizie. Jej ostatnim terapeutą był Ralph Greenson. To dla niego, kilka dni przed śmiercią, nagrała kilka taśm, w których opowiada terapeucie o tym, czego nie była w stanie powiedzieć w jego gabinecie. Ich treść została ujawniona po wielu latach i to wydarzenie staje się bodźcem do napisania "Ostatnich seansów".

Michel Schneider stara się pokazać dziwny związek psychanalizy i Hollywood. Po lekturze można dojść do wniosku, że taka terapia była czymś równie naturalnym jak mycie zębów. Autor snuje więc opowieść o relacji M.M. i jej psychoanalityka, przy okazji serwując kilka anegdotek o hollywoodzkich gwiazdkach. Tyle, że ich nazwiska w większości nic mi nie mówią. O samej Marylin również dowiedziałam się niewiele. Że była pogubiona, pragnęła miłości, że stała się ofiarą własnego wizerunku. Że jej życie, to prawdziwe, rozgrywało się z dala od błysku fleszy, była tam zupełnie kimś innym. Mało odkrywcze.

Na początku lektury bardzo irytowała mnie ciągła zmiana miejsca i czasu akcji. Nie jestem znawczynią biografii Marylin, także dość szybko dałam sobie spokój z próbą uporządkowania miejsc i bohaterów. Ale to jeszcze mogłabym jakoś przeżyć. Najbardziej irytowało mnie coś innego: język tej książki. Pretensjonalny i sztuczny. Nieznośny.

Oto próbka, z samego początku:

Jedynie fikcja pozwala dotrzeć do rzeczywistości. Lecz tym, do czego się dochodzi pod koniec opowieści, tak jak pod koniec życia, nie jest prawda o ludziach. Ten, kto pisze i kto nie jest mną, podobnie jak moi bohaterowie Marilyn i Ralph, patrzy na swoją dłoń, która słowo po słowie, odwraca nurt czasu, jak na całkiem obcą. Pisze z lewa na prawo, ale to, co zostawia na kartce, można czytać jak lustrzane odbicie obrazu, aż w końcu zadrży na ciemnym ekranie napis NO SIGNAL.

I tak przez czterysta stron. Można się zmęczyć, oj można...I w sumie nie wiem, czemu nie odłożyłam tej książki po kilkudziesięciu stronach, tylko czytałam dalej...może legenda boskiej Marilyn zrobiła swoje? Nie wiem.

Dlatego teraz zupełnie zmieniając klimat zabieram się za "Domofon" Zygmunta Miłoszeewskiego, by z Hollywood przenieść się na warszawskie Bródno. Elenoir pisze o książce bardzo pozytywnie. Sprawdzę;-)