wtorek, 2 sierpnia 2011

Najsampierw żywot człowieka... okropnego (Pod dwiema kosami, czyli przedśmiertne zapiski Żywotnego Mariana - Danuta Noszczyńska)


Wielkie brawa należą się pani Noszczyńskiej - pozwolę sobie zacytować Prowincjonalną Nauczycielkę. Cytuję i także przyłączam się do braw. Dawno bowiem nie czytałam książki, która podobała mi się tak bardzo, a jednocześnie główny bohater nie podobał mi się... też bardzo.

Tytułowy Marian Żywotny osiąga sędziwy wiek 77 lat i postanawia spisać wspomnienia. Wszak właśnie znalazł się "pod dwiema kosami" oraz przeszedł poważną operację (spokojnie: Marianowi ma się na życie, nie śmierć!).

Z owych wspomnień jawi się obraz człowieka... strasznego. Marian bowiem uosabia te wszystkie cechy, których nienawidzę: jest absolutnie zawsze przekonany o własnej racji, przy czym charakteryzuje się wyjątkową ciasnotą umysłową. Tradycjonalista to mało powiedziane, Marian "tradycję" doprowadził do absurdu: w jego rodzinie nie rozmawia się przy stole, żona i dzieci nie mają prawa się odezwać także po wstaniu od posiłku. Marian jako głównego argumentu używa skórzanego paska, którym zdarza mu się potraktować także pośladki swojej żony Apolonii - a wszystko "bo tak każe Pismo". Marian jest zawistny, wredny, zazdrosny, wszystko tłumaczy na swoją rację, lubi żyć na pokaz, nie liczy się z potrzebami innych, swoją żonę, niegdyś inteligentną i piękną kobietę, tłamsi tak, że trudno uwierzyć, że to ta sama osoba...

O Marianie źle mogłabym pisać w nieskończoność, nie zmienia to jednak faktu, że książka pani Danucie udała się wyjątkowo. Stworzyła bowiem bohatera charakterystycznego, który długo po odłożeniu powieści nie chce wyjść z pamięci. No i język, który podobał mi się ogromnie i który charakteryzuje "ten typ" tak samo dobrze, jak poczynania Mariana. "Najsampierw", "niepociumana żona", "weszłem", "poszłem", "zaszłem", "rozkraczyła się na pół izby" - boki zrywać!

Autorka na wstępie książki stwierdza, że "takiego Mariana" zna chyba każdy: może to być sąsiad, członek rodziny, ktoś, o kim słyszało się w opowieściach - i ja przyznaję jej rację, tyle tylko, że osoba z mojego otoczenia, która nieco Mariana przypomina, jest kobietą - ale to ten sam typ!

Gorąco polecam i odsyłam do książki - w prawdziwym życiu spotkania z Marianem nie życzę, zaś w literaturze jest ono jak najbardziej wskazane :)

No i plus za okładkę - bardzo miło się na nią patrzy!

D. Noszczyńska, Pod dwiema kosami, czyli przedśmiertne zapiski Żywotnego Mariana, SOL, s. 320.

11 komentarzy:

  1. Okładka i tytuł faktycznie trafiony :) Opis książki zachęcający, ale czy nie dostanę apopleksji jak będę czytała o Marianie Żywotnym?;) Rety, jak ja takich typków nie znoszę!

    OdpowiedzUsuń
  2. Galopek - nie dostaniesz :) Ja się w trakcie pisania zastanawiałam, czy o tym wspomnieć, ale Marian przez to, że jest taki... swojski, jest także, jednak mimo wszystko, trochę sympatyczny. Ale tylko trochę :)

    OdpowiedzUsuń
  3. Piękna okładka!
    A postać strasznego Mariana intrygująca :)
    Z chęcią poznam pana Żywotnego ;)

    OdpowiedzUsuń
  4. Evita - jedna z lepszych postaci męskich, na jakie ostatnio miałam przyjemność natknąć się na łamach książki :)

    OdpowiedzUsuń
  5. ponieważ lubię twórczość Noszczyńskiej, chętnie sięgnę po tę lekturę. Wciąż jestem pod urokiem Kufra babki Alicji. To było moje pierwsze spotkanie z ta autorką a bardzo udane.

    OdpowiedzUsuń
  6. Vivi, a ja się czaję "Luizę tanio sprzedam" :)

    OdpowiedzUsuń
  7. Wiele dobrego słyszałam o tej książce i nie ukrywam że mam ochotę bliżej poznać Mariana ;)

    OdpowiedzUsuń
  8. Już kolejna pozytywna recenzja o tej książce. :) Widać że warto po nią sięgnąć więc czemu nie? :)

    OdpowiedzUsuń
  9. A dzisiaj właśnie już prawie kupiłam tą książkę w empiku. Chyba po nią wrócę :)

    OdpowiedzUsuń